Humans of Compassion

18 jaar geleden meldde Tony Stiller zich tijdens een aanbiddingsavond aan als ambassadeur voor Compassion. Sindsdien is hij trouw betrokken bij onze missie.

“Ik geloof dat iedere Christen de roeping heeft om in hun eigen gemeente hun medemens en God op welke manier dan ook te dienen. Vanuit die overtuiging ben ik altijd betrokken geweest bij de kerk.

Op een gegeven moment vielen er enkele taken in de kerk weg. Ik had nog wel een baan maar wilde gewoon meer dingen doen. Tijdens een aanbiddingsavond waar Compassion ook bij was, gaf ik me op als vrijwilliger. Ik zag dit echt als een roeping en een verlenging van mijn werk in de gemeente. Sindsdien is mijn betrokkenheid als ambassadeur alleen maar gegroeid. Naast dat ik op evenementen help, geef ik ook presentaties tijdens jeugdavonden bij kerken en op scholen.

Ik ben één keer op reis geweest met Compassion, naar de Dominicaanse Republiek, en voor mij is dat genoeg. Ik ben niet dol op avontuurlijke reizen en vind het maar veel geld kosten. Maar toch ben ik blij dat ik die reis heb gemaakt. Het was bijzonder om echt te zien hoe Compassion te werk gaat.

Op een gegeven moment gingen we daar een huis bezoeken van een gezin dat duidelijk in extreme armoede leefde. Je kon het zelfs zien aan hun kleren, die helemaal stijf waren van ongewassen zweet. Het gezin vroeg aan mij of ik in hun huis kon bidden. Daar werd ik heel emotioneel van, en ik kon even niet op mijn woorden komen. Want wat ga je bidden in zo een huis voor mensen in zulke armoede? Ze hadden niet eens ramen, en als ze iets kostbaar hadden, werd het meteen van hun gestolen. Ik kon eigenlijk alleen maar over geestelijke dingen bidden. Dat raakte me.”

“Armoede staat bij mijn vrouw Ina en mij op het netvlies. Dat begon door een bezoek aan mijn zwager en zijn vrouw in Bangladesh. Een paar jaar later zijn we ook in Cambodja geweest. De geuren op straat, de armoede: we kwamen in een totaal andere maatschappij terecht.

Ik herinner me nog dat we in een riksja (vervoersmiddel) zaten, langs de kant van de weg zat een jongetje van een jaar of vijf. Hij verdiende wat geld door slachtafval te verkopen. In mijn hoofd bleef door die ervaringen de zin hangen: Het verschil is te groot.

25 jaar geleden ging Ina bij Compassion werken. Hun werk waardeerde ik vanaf het begin enorm. Daarom heb ik ook de keus gemaakt om niet voltijd te werken, zodat ik mensen kan helpen die kwetsbaar zijn. God heeft de wereld in Zijn hand, ik hoef niet alles op te lossen. Door te kijken waar je kennis en kunde liggen, hoeveel tijd je hebt en ervoor te bidden, kun je wijze keuzes maken.

Een van de keuzes die ik heb gemaakt is om schuldhulpmaatje in onze kerk te worden. En ik zet me graag in voor Compassion.

In coronatijd heb ik videostreams verzorgd op kantoor, samen met Ina heb ik bij events kraampjes bemand en onlangs heb ik meegedaan aan de actie Rice Up From Poverty. Samen met andere ambassadeurs verkocht ik rijst en ik kocht ook zelf om te doneren via de kerk. We zijn lekker bezig geweest.

Een hoogtepunt was voor mij de Muskathlon in Uganda. Ik houd van wandelen en had vooraf bijna 2000 trainingskilometers gemaakt. Toen de reis door corona niet doorging, heb ik de Muskathlon@home gedaan. Het doelgericht bezig zijn gaf zoveel rust: ik heb er echt van genoten. En ik heb meer dan het dubbele van het streefbedrag opgehaald. Echt onvoorstelbaar.”

“Halverwege mijn zwangerschap belandde ik in een rolstoel. Met ons kindje was het ook niet goed. Uiteindelijk is Daniel met een spoedkeizersnede geboren. Hij heeft het 22Q11 syndroom. Daardoor heeft Daniel een hartafwijking, zijn linker long werkt minder goed, zijn afweer is slecht, hij kan niet praten, niet zelf eten en had hij bij de geboorte een spleet in zijn gehemelte.

Na zijn geboorte zei mijn schoonzus die in Afrika werkt: ‘als Daniel in armoede geboren was, zou hij niet meer hebben geleefd’. Dat kwam hard aan. Toch ben ik haar ook dankbaar. Het zette me aan het denken. Hoe wonen kinderen daar en wat voor zorg is er voor hen?

Ik heb in totaal twee jaar in een rolstoel gezeten. Met Daniel zijn we door een mallemolen van onderzoek gegaan. Inmiddels is hij zes keer geopereerd en ik ben voor 100% afgekeurd. Het is nog altijd zwaar, toch ben ik op een gegeven moment gaan nadenken: zou schrijfambassadeur wat voor mij zijn? Die tip had ik van een andere schoonzus gekregen.

Fysiek kan ik weinig geven, maar ik kan er wel geestelijk voor kinderen zijn. Nu schrijf ik met 35 sponsorkinderen. Om de maand krijgen ze allemaal een brief en één keer per jaar knutsel ik voor allemaal. Met de brieven wil ik de kinderen laten weten dat ze geliefd zijn. Door hun brieven aan mij, merk ik hoeveel dat voor ze betekent: ik kan hun blijdschap en liefde voelen!

Ik vind het zó kostbaar om te doen. Het maakt me gelukkig en dankbaar hoe God ons helpt. Ook al kan ik weinig, dit houdt me optimistisch.”

Giselle: “Toen Darrell terugkwam uit Ethiopië rook hij alsof hij een week niet gedoucht had, maar hij was zo blij en vol van alle ervaringen tijdens de Muskathlon. Amai, hij bleef maar verhalen vertellen bij de foto’s. Alle indrukken en het geloof van mensen daar had zo’n impact. Normaal is hij verlegen en ingetogen, maar ik zag een nieuwe Darrell die vol passie en enthousiasme vertelde over zijn ervaring.”

Darell: “Wat me het meeste raakte, was de extreme armoede. Vanuit ons hotel keken we op sloppenwijken waar kartonnen huisjes stonden. De armoede was ‘real’, zeg maar, maar het werk van Compassion is dat ook. Door een kleine bijdrage kan de toekomst van kinderen en hun familie veranderen. Die reis heeft me echt bewogenheid gegeven en energie om mijn schouders eronder te zetten. Daarom zijn we in 2021 begonnen met het organiseren van een Muskathlon@Home voor België.”

Giselle: “Eerst wilde ik Darrell vooral ondersteunen, maar doordat hij zich zo betrokken voelde bij Compassion ben ik ook stilletjes aan meer betrokken geraakt. Ik ging met hem mee naar de ambassadeursdag en daar ging echt het vlammetje branden. Die dag hoorde ik dat ik schrijfambassadeur kon zijn. Zo ben ik met twee kinderen gaan schrijven. Ik had ook al langer het verlangen om een kind te sponsoren, maar financieel stonden we er niet goed voor. Toen ik een baan kreeg was dat echt een bevestiging en dus sponsoren we sinds dit jaar Justice.”

Darrell: “Inmiddels organiseren we voor de derde keer de Muskathlon@Home in België. De eerste keer was vanuit onze kerk in Halle met twaalf mensen, heel lokaal. Vorig jaar in Mechelen was het al een stuk groter met lopers, fietsers, wandelaars en ook een familiewandeling. Voor drie doelen hebben we in totaal 30.000 euro opgehaald. Het grotere doel is zo mooi: je komt in beweging voor een ander.”

“ ‘Wees eens 7 seconden stil……… Elke 7 seconden sterft er een kind aan de gevolgen van armoede.’ Dat vertelde Compassion-artiest Gilbert Thera aan het publiek tijdens een concert. Hoewel ik dit vrijwilligerswerk inmiddels al zo’n 5 jaar doe, raakte deze oproep me opnieuw. Het was zó aangrijpend. Onrecht raakt mijn hart.

Zelf heb ik armoede gezien tijdens verschillende werkreizen bijvoorbeeld in Ecuador. Wat een shock! Ik ben toevallig in het westen geboren en heb alles. Maar aan de andere kant van de wereld leven mensen in armoede, dat is zo oneerlijk! In Jezus’ naam mogen we naar hen uitreiken. Tijdens concerten en events ga ik daarom als eventambassadeur met mensen in gesprek. De meeste vragen weet ik ondertussen goed te beantwoorden. Sinds 2017 sponsor ik zelf de 12-jarige Daira uit Ecuador. En tijdens een evenement in 2020 kreeg ik het op mijn hart om James van 8 te sponsoren.

Je kunt denken ‘waar doe ik het voor?’, maar onlangs hoorde ik een verhaal dat bewijst wat Compassion bereikt. Een vriendin die in Antwerpen woont, nam contact op. In haar woongemeenschap woont nu een studente uit Bolivia: ze komt oorspronkelijk uit een Compassion-project, maar studeert nu in Antwerpen. Hoe hoopvol is dat! Ik hoop haar binnenkort te spreken.”

Nihaila: “Mijn eerste Compassion-reis naar Uganda zette mijn leven op zijn kop. Toen ik terugkwam dacht ik: wat doe ik eigenlijk in Nederland? Mijn hart ligt bij de kinderen. Hoe kan ik meer doen?

Een jaar later ontmoette ik mijn sponsorkind Andres tijdens een Compassion-reis naar Colombia. Ik was net uit de bus gestapt en Andres kwam al roepend aangerend: ’Nihaaaaiiiiiiilaaaa!’. We vielen elkaar in de armen. Het was zo bijzonder.”

Anneke: “Na haar reis heeft Nihaila me aangestoken met haar liefde voor de kinderen en het werk van Compassion. Wij zijn al jaren goede vriendinnen, eigenlijk gewoon zussen.”

Nihaila: “Ik ontdekte dat ik ook híer iets kan betekenen voor een kind dáár. Ik zei tegen Anneke: ‘Geld geven is goed, maar schrijven is zó belangrijk omdat je dan echt contact hebt met je sponsorkind.’ Inmiddels schrijf ik met 5 sponsorkinderen. Ik vind het echt geweldig om te doen!”

Anneke: “Dinka uit Java is mijn eerste sponsorkind, maar inmiddels schrijf ik met zes sponsorkinderen. Ik hecht veel waarde aan het contact en doe dit met liefde. Als ze schrijven, probeer ik zo snel mogelijk te reageren. We schrijven brieven en versturen zelfgemaakte knutselwerkjes en tekeningen aan de kids. Op een gegeven moment mocht het zelfs een beetje minder: Compassion liet weten dat ik het liefst niet meer dan zes brieven per jaar moest schrijven, haha.”

Nihaila: “Het schrijven heeft echt effect op een kind. Bij de ontmoeting met Andres en zijn moeder liet hij me de map met mijn brieven zien. Hij wist precies te vertellen waar ik van hield. Zijn moeder zei: ‘Je kent ons niet, maar je hebt zoveel liefde naar ons toe.”

“14.000 euro! Dat bracht onze chocolade-actie vorig jaar op. Met een groep ambassadeurs verkochten we maar liefst 2000 mandjes chocola. Het is zo gaaf om dit al een paar jaar met mensen door heel Nederland te doen.

Mijn betrokkenheid bij Compassion begon al veel eerder. In 2004 zijn we als gezin na een concert een meisje en later een jongen gaan sponsoren in Ethiopië. Vervolgens werd ik onder andere schrijfambassadeur, maar het mooiste vind ik om eventambassadeur te zijn. Dat past goed bij me: ik steek graag mijn handen uit de mouwen en ik houd van mensen. Het is mooi om in gesprek te gaan bij de stand, over de vragen en twijfels die mensen hebben.

In 2016 heb ik onze sponsorkinderen ontmoet tijdens een sponsorreis naar Ethiopië. Dat was heel bijzonder. Je voelt echt verbinding doordat je al zo lang schrijft en bidt. En je ziet hoeveel de sponsoring voor hen betekent.

Het motiveert me ook om meer te doen. Dus organiseren we ieder jaar weer een chocolade-actie. Met een groep ambassadeurs maken we flink lawaai via posts op Facebook en Instagram. Mensen kunnen een mandje bestellen met een kilo heerlijke Belgische chocola voor 15 euro. Die kunnen ze later afhalen in Amersfoort en op nog dertien andere plekken. Mensen reageren elk jaar zó enthousiast: ze dragen Compassion een warm hart toe.”

“ ‘Ik denk dat dít het meisje is!’, zei een bezoeker bij onze stand ooit. Hij zocht naar een sponsorkind met een bepaalde naam. Zijn vrouw stuurde hem met die opdracht op pad. Het duurde even en toen vond hij haar. Ik vind het zo mooi dat God dit aanstuurt! Het moment is me altijd bijgebleven.

Ik ben al vijf jaar eventambassadeur, nog altijd maakt het veel indruk op me hoeveel mensen je bereikt tijdens een event. Terwijl mensen een plezierige avond hebben, maken wij kinderen in armoede blij. Dat is mijn grootste motivatie.

Sinds ik ambassadeur ben, voel ik me ook meer betrokken bij Wendinda, onze sponsordochter. Eerder was het een goede gewoonte om met haar te schrijven. Tegenwoordig zeggen haar verhalen me veel meer. Mijn man schrijft haar, samen met onze oudste pleegdochter. Wendinda schrijft ons hoeveel blijdschap het haar brengt om naar het project te gaan. Of ze vertelt over de geit die ze konden kopen. Ze vraagt of we willen bidden voor haar familie. Onze pleegdochter heeft zelf geen makkelijke achtergrond en het liefst zou ze Wendinda hier naartoe halen! Er is echt verbondenheid ontstaan.”

“ ‘Mijn slaapkamer is groter dan hun hele huis,’ zei een van de tieners verbouwereerd tijdens een avond met Jeugdwerk met LEV. Die avond had ik (Esther) de tieners een plattegrond van hun eigen huis laten tekenen. Daarna schetste ik een huisje zoals ik dat in Tanzania zelf zag bij sponsorkinderen: één vierkantje met een deur en een raam. ‘Waar is de wc en de douche?’, vroegen de tieners. Ik vertelde dat er een emmer was of een gezamenlijke wc voor de buurt. En geen douche.

In de Experience, het nagemaakte Afrikaanse dorpje bij Compassion, gingen de tieners op pad om een lijstje spullen te kopen met heel weinig geld. Eén van hen gaf het na een tijdje op en zei: ‘Ik zou daar nog geen dag overleven.’

Door zo verhalen en ervaringen te koppelen aan hun eigen leefwereld, probeer ik samen met een collega-ambassadeur de nieuwe generatie mee te geven wat armoede concreet betekent. Het staat zó ver van hen af, maar door Jeugdwerk met LEV, een jongerenprogramma gemaakt door Corien Rietberg wat deels gaat over Compassion, gaan ze beseffen wat extreme armoede inhoudt.

Mijn eigen vuurtje voor Compassion ging branden toen ik tijdens een overgangsperiode op kantoor in Apeldoorn werkte. Ik keek filmpjes, voerde gesprekken en ging na een paar maanden onverwacht mee met de eerste ambassadeursreis naar Tanzania. Bij de medewerkers in de veldlanden herkende ik dezelfde betrokkenheid en hetzelfde vuur om dit werk te doen. Terug in Nederland mocht ik mee denken over de Jeugdwerk met LEV-methode voor tieners.

Dat vond ik mooi, want ik heb met eigen ogen gezien dat de aanpak van Compassion werkt. Als sponsor investeer je niet in een goed doel, maar in een mens!”

Meer over Jeugdwerk met LEV

Klaas Jan: “We waren 20 jaar getrouwd en wilden we met ons gezin een bijzondere reis maken. Niet alleen als een stel toeristen op safari, maar ook de andere kant van Afrika zien. Vrienden hadden een ambassadeursreis naar Tanzania gemaakt en hun verhalen raakten ons. Daardoor leerden we Compassion kennen. Met ons hele gezin zijn we vervolgens met een ambassadeursreis in de sloppenwijken van Nairobi geweest. Alles wat we hoorden en zagen, maakte diepe indruk.”

Marianne: “Eigenlijk vind ik reizen best wel een uitdaging, maar je ziet en hoort daar pas echt wat de impact van de Compassion-projecten is. Zo sprak ik in een sloppenwijk een groep meisjes van ongeveer 13 jaar oud. Ze vroegen: ‘wat is jouw talent?’ De een vertelde dat haar talent zingen was, de ander dansen. In het project leren ze dat ze van waarde zijn en dat ze talenten hebben. Dat raakte me zo.”

Klaas Jan: “Ik heb ook echt iets met Afrika. Al langere tijd was ik aan het zoeken hoe ik van betekenis kon zijn in Gods koninkrijk. Eerst werd ik vrijwilliger voor IJM samen met Marianne. Na de reis naar Kenia zijn we ook aan de slag gegaan als eventambassadeurs voor Compassion. Bijvoorbeeld bij Opwekking in de stand. De reis is echt cruciaal geweest. Ik heb daar iets meegemaakt wat me niet loslaat. Nu kunnen we uit eigen ervaring vertellen. We kunnen zoveel leren van mensen daar qua afhankelijkheid van de natuur en overgave aan God.”

Marianne: “Sinds april 2021 ben ik ook kantoorambassadeur. Toen ik een tijdje zonder werk zat, ben ik gaan nadenken wat ik echt wilde. We hebben het goed, dus het mocht ook vrijwilligerswerk zijn. Klaas Jan suggereerde om te informeren bij Compassion en binnen twee dagen was het geregeld. Het werk bij het Sponsor Administratie Team geeft me veel voldoening en plezier. Iedere keer als ik een inschrijfformulier verwerk, krijg ik de foto te zien van het kind, dat is gekoppeld. Dan denk ik, voor jou doe ik het!”

“Tijdens de Muskathlon in Tanzania ging ik op bezoek in een huisje waar echt alles doorweekt was. Op de enige droge plek in het huisje werden de brieven van de sponsor bewaard. Vol trots werden die getoond.

Ik sponsorde sinds 2015 al een kind dus ik kende Compassion wel, maar het was nog niet heel concreet voor me. Na een conferentie van Heartbeat ontstond het idee om met een groep mee te doen met de Muskathlon in 2018. Daar is het vuur echt gaan branden. Na die Muskathlon stelde een vriend voor dat ik betrokken zou blijven als vrijwilliger. Hij was zelf ook eventambassadeur.

Het afgelopen jaar ben ik bij een aantal events betrokken geweest, bijvoorbeeld bij het concert van Michael W. Smith. Echt heel tof om te doen. Mensen werden geraakt en er zijn ontzettend veel kinderen gesponsord. Ik vind het mooi om Compassion te vertegenwoordigen en mijn eigen reiservaringen te verwerken in de gesprekken. Door die reis heb ik echt iets te vertellen. Hoe slecht de omstandigheden daar zijn. Maar ik kan ook vertellen hoe trots het sponsorkind dat we in Tanzania bezochten die brieven liet zien. Sponsoren heeft zoveel effect op een kind! Inmiddels sponsor ik twee kinderen: Faradja uit Tanzania en Meryl uit de Filipijnen. Ook hun gezin steunt daar weer op. Ieder gesponsord kind is een overwinning! Daar doe ik het voor.”

“Gezamenlijke bidden is zo mooi en krachtig. Als je een kampvuur maakt, fikt dat ook beter wanneer je een aantal blokken bij elkaar hebt. Als gebedsambassadeurs bidden we eens in de twee maanden met elkaar. Gebed kan echt een verschil maken, in het leven van elk mens. En zeker ook in dat van sponsorkinderen! Daarom ben ik gebedsambassadeur geworden.

In 2019 heb ik in Tanzania de Muskathlon gedaan: 63 kilometer wandelen. Tijdens die reis ontmoette ik ook Derick, de jongen die ik sponsorde. De langdurige honger en de armoede waarin mensen leven raakte me. Zo raakte ik steeds meer betrokken.

Nu bid ik thuis rond het avondeten voor mijn sponsorkinderen: dat ze een gelukkige thuissituatie zullen hebben, voor hun gezondheid, dat ze hun talenten ontdekken en beseffen dat God van hen houdt. Elke week neem ik ook de tijd om te bidden voor de onderwerpen uit de mail voor gebedsambassadeurs. We bidden bijvoorbeeld voor kinderen die in het ziekenhuis liggen en ook voor de ouders die moeilijk rond kunnen komen. Deze maand bidden we voor de hongersnood, specifiek voor Oeganda, Kenia en Sri Lanka.

Soms kan ik met overgave bidden, maar ik heb heus niet altijd zin. Heel vaak bid ik ook vanuit gehoorzaamheid. Ik zou het mooi vinden als meer mensen de tijd nemen om te bidden voor kinderen van Compassion en zich daar echt aan committeren.”

André: “In 1999 verloren we ons zoontje vlak voor de geboorte. We hadden al een dochter, maar na het verlies van ons zoontje konden we om medische redenen geen kinderen meer krijgen. Zo is de kindsponsoring van Compassion op ons pad gekomen.”
Marianne: “15 jaar geleden startte ik als vrijwilliger voor Compassion. Eerst vertaalde ik thuis brieven. Daarna ging ik aan de slag op evenementen, concerten en kerkdiensten. Toen ik een keer naar Rotterdam moest, ging André mee. Zo is hij ook aangestoken met het enthousiasme voor Compassion.” 

André: “We zijn inmiddels een paar keer samen bij de conferenties van Hillsong in Londen geweest om het Engelse team te steunen. Ik vind het heel mooi om met mensen te praten over armoede en onrecht. Voor Opwekking hebben we met een aantal ambassadeurs een Afrikaanse markt getimmerd en voor de Compassion Experience schoolbankjes voor het klaslokaal. Mooi om zo samen te werken met meer enthousiaste ambassadeurs!”
Marianne: “Negen jaar geleden zijn we voor het eerst op huisbezoek geweest bij een gezin in Kabale, Oeganda. Hun verhaal raakte ons zo dat we een meisje uit het gezin zijn gaan sponsoren, Gift heet ze. Twee jaar geleden zijn we bij weer bij Gift en haar familie op bezoek geweest. Het verschil met de zeven jaar ervoor was zo groot! Het gezin heeft een hele ontwikkeling doorgemaakt. Het huis is opgeknapt, in plaats van twee bananenbomen staan er wel twintig en iedereen ziet er beter verzorgd uit. Inmiddels sponsoren we negen kinderen. Iedere ochtend en avond bidden we voor hen.”

André: “Als je ziet hoe mensen daar wonen en je bezoekt hen en praat met ze: dat maakt echt diepe indruk. Onze drijfveer is daarom wat in Spreuken 31: 8 – 9 staat: Spreek voor hen die weerloos zijn.”

“De kinderprostitutie op de Filipijnen raakt me heel erg. Voor mij was dat de reden om zelf een meisje te sponsoren in de Filipijnen: Laiza. Het schrijven met haar vond ik direct heel leuk, omdat je echt contact hebt. Toen ik op de Compassion–website de oproep voor schrijfambassadeurs las, heb ik me direct opgegeven. Het begon met één meisje en nu schrijf ik in totaal met zes kinderen. Ik vind het een eer dat ik aan ze gekoppeld ben. Met alle liefde zou ik met nog wel 100 kinderen willen schrijven, maar ik wil ze wel allemaal de liefde en aandacht geven die ze verdienen. Eens in de twee maanden ga ik ervoor zitten, dan schrijf ik ze allemaal. Sommige stukken van de brieven zijn hetzelfde, maar ik schrijf ook specifiek aan ieder kind. Ik vraag hoe het op school gaat, hoe het weer is en hoe het met de kippen gaat. Ik stuur zoveel mogelijk foto’s naar hen op. Portretfoto’s van ons gezin, maar ook van bloemen en herfstfoto’s. Zo had ik ook verteld dat ik dans en bij de brief een foto van mijn spitzen meegestuurd. Toen kreeg ik van Dayana uit Guatemala een tekening terug waar mijn spitzen op stonden. Wat mij betreft blijf ik schrijven tot mijn tachtigste!” 

“Mijn man zegt altijd: ‘Als je bij Compassion bent geweest bent, kom je helemaal opgeladen thuis.’ De organisatie is een warm bad. Ik voel me gewaardeerd en vind het mooi dat ik een bijdrage kan leveren die van belang is voor de kinderen. Dat is tenminste wat de Compassion-collega’s me steeds vertellen. 

Hoe ik bij Compassion aan de slag ben gegaan als ambassadeur? Mijn vriendin Wieke deed mee aan de Muskathlon. Met een groep van vier vriendinnen hebben we haar geholpen met het opzetten van haar sponsoring in het dorp en in de kerk. Dat was echt leuk. Ik houd van dingen regelen en organiseren, niet in mijn eentje, maar samen met anderen. Als gezin sponsorden we al we een kind, maar via die vriendin hoorde ik meer over Compassion. Vier jaar geleden kwam er een plek vrij voor een kantoorambassadeur. Met Compassion heb ik gekeken wat ik kon betekenen. 

Inmiddels heb ik echt van alles gedaan: ik zat in de kerstcommissie, organiseerde een keer de Compassiondag voor het personeel en hun familie en ik zorg op donderdag voor de lunch op kantoor. Daarnaast heb ik geholpen bij concerten, meegewerkt in het administratieteam en bij team Share en ik ondersteun elke donderdag de finance afdeling. De projecten organiseren vind ik het allerleukste. 

Ik geniet ook van de God@work bijeenkomsten op kantoor. Dat je samen tijd neemt om onder werktijd de basis van je werk te zoeken, vind ik bijzonder.” 

“Tiemen Westerduin vertelde in een video over het misbruik van Filipijnse meisjes, dat raakte me zo! Ik heb gehuild om het onrecht. Het wakkerde nog meer de wens aan om armoede te bestrijden! In de 25 jaar dat ik als jongerenwerker bij kerken heb gewerkt,  ontwikkelde ik de methode Jeugdwerk met Lev. Het doel is dat jongeren Jezus beter leren kennen en samen met anderen gaan ontdekken hoe je Hem kunt volgen, eren en dienen. Mijn droom en mijn drive is dat jongeren gaan opstaan tegen onrecht. Daarom heeft recht en gerechtigheid een prominente plek in Jeugdwerk met Lev. Toen ik deze methode bedacht, kwam ik al heel snel bij Compassion uit, een organisatie waar ik al jaren enthousiast over ben. Samen met Compassion heb ik tien avonden ontwikkeld voor jeugdgroepen.

Bij Compassion staan Jezus, kinderen en de kerk centraal. Op alle drie ga ik aan. Ik houd van Jezus, van de kerk en van jongeren. Sinds een tijdje ben ik naast sponsor van twee kinderen ook schrijfambassadeur. Met het schrijven investeer je in de eigenwaarde van kinderen. Het is zo belangrijk dat kinderen horen dat ze mooi en waardevol zijn en dat er een toekomst voor hen is. Door armoede worden kinderen enorm beperkt. Door de sponsoring krijgen ze weer de mogelijkheid om te dromen. Dat raakt me.”

“Machtsmisbruik, ongelijkheid, grote verschillen tussen arm en rijk: ik heb een bloedhekel aan onrecht. In augustus 2019 vertrok ik mede daarom met mijn vrouw naar Afrika om te werken bij verschillende projecten. We wilden samen met God uitzoeken of we voor langere tijd in het veld gingen werken. Ons huis was verkocht en onze baan opgezegd. Op reis in Afrika zagen we de armoede en wanhoop van dichtbij. Dat wakkerde ons vuur om bij te dragen nog meer aan. We zagen gelukkig ook veel positiefs, zoals de kracht van community. Toen ging corona los. Noodgedwongen moesten we terugkeren. Na de reis wilde ik graag een deel van mijn tijd inzetten voor Compassion. Ik was al langer sponsor en bij onze bruiloft hadden we gevraagd om Compassion cadeaus te geven: geiten, kippen of speeltoestellen. Nu werk ik een dag in de week als ambassadeur bij team Share, de vrijwilligersafdeling van Compassion. Op die plek krijg ik veel mee van wat andere ambassadeurs doen. Echt heel gaaf en bemoedigend om te zien hoeveel mensen zich inzetten en van alles en nog wat bedenken. Zelf ben ik bezig met plannen maken voor het Speak Up team. Dat team van vrijwilligers spreekt bij kerken, voor jongeren en op scholen. We willen hen graag zo goed mogelijk toerusten om verschil te maken als ze op pad gaan. Inmiddels heb ik Compassion goed leren kennen en ben ik nog enthousiaster geworden over de organisatie.”

“Compassion heeft mijn leven veranderd. In 2014 kwam ik door gezondheidsklachten met mijn hart op de hartbewaking te liggen. Ik ervoer voor het eerst doodsangst. Van huis uit was ik Rooms-Katholiek opgevoed, maar al lang niet meer praktiserend. Het was het begin van een lange zoektocht. Die bracht me via ikzoekgod.nl naar een Alpha cursus bij LEEF Doetinchem en bij Compassion. Eerder kende ik de organisatie wel, maar ik geloofde nog niet. Na mijn verandering heb ik contact gezocht en vertelt dat ik graag iets voor Compassion wilde doen. Daarna werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Het was gelijk een warm bad. Nu ben ik gebedsambassadeur en inmiddels schrijf ik ook met vijf kinderen. Door mijn gezondheid is mijn inspanningsboog niet zo groot, maar dit kan ik thuis op de bank doen. Als gebedsambassadeurs krijgen we een nieuwsbrief met het gebedsdoel voor die maand. Bijvoorbeeld voor de wederopbouw in Haïti. Het geeft een beetje richting bij het bidden, anders wordt het ook veel te groot. Ik bid ’s avonds, dat ritme is er zo ingesleten. Dan noem ik de namen van de kinderen waarmee ik schrijf en ik dank voor alles wat ik heb. Door het schrijven met de kinderen is het nog tastbaarder geworden. Compassion is echt in mijn hart gekropen en dat wordt alleen maar meer. God geeft je kansen en zodra je die ziet word je een mooier mens.”

“Ruim tien jaar geleden startte ik met de sponsoring van een zwangere moeder in een moeder-kindproject in Rwanda. Deze moeder was als kind zwaar getraumatiseerd door de genocide in 1994. Ze zag het leven niet meer zitten, maar kreeg weer hoop, toen ze hoorde dat ze een sponsor had. Tijdens een sponsorreis In 2013 mocht ik haar en haar dochtertje in de armen sluiten. Dat was zo geweldig! Met eigen ogen mocht ik zien hoe haar leven tot bloei is gekomen. Ze danst in de kerk en zingt in het kerkkoor. Haar zelfrespect is gegroeid. De tranen schieten weer in mijn ogen als ik aan onze ontmoeting denk. De ervaringen tijdens mijn reizen zijn voor mij absoluut levens veranderend geweest. Compassion verandert mensenlevens, dat heb ik zelf mogen zien. Ik ben ook anders naar armoede en de ongelijkheid in de wereld gaan kijken. Hoe leef ik mijn leven en luister ik naar de Geest van God? Ik vind het echt een cadeau van God dat ik deze moeder ben gaan sponsoren. Stel dat ik niet geluisterd had? Inmiddels heb ik twee keer een Muskathlon gelopen: in Kenia en in Rwanda. Als eventambassadeur en e-coach kan ik mensen enthousiast maken voor het werk van Compassion. Uit eigen ervaring vertel ik hoe waardevol het is om een kind en zijn familie te ondersteunen. God verlangt ernaar dat we delen van wat we zelf ontvangen hebben: onze tijd, onze liefde en ons geld. Als je iets van Zijn liefde en genade mag verspreiden, ervaar je zelf ook meer en meer vreugde en zegen.”

“Door een bekende kreeg ik ruim tien jaar geleden een stapeltje sponsorformulieren toegestopt. Hij had het op zijn hart dat ik sponsors voor deze kinderen zou vinden. Natuurlijk ben ik ook gaan bidden welk kind ík zelf zou sponsoren. Dat werd Rochena uit Haïti. Daarna zijn we ook Esther in Haïti gaan sponsoren. Zij woonde met haar familie in een houten huisje. Op de wand stond met krijt ‘de Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets’. Dat raakte mijn ziel. Door mijn sponsorreizen ben ik gigantisch veranderd. Voor Compassion was ik helemaal niet bezig met extreme armoede. Nu voel ik zo’n bewogenheid: Ik moet helpen!
Door de loop der jaren hebben we 15 kinderen gesponsord en met hen geschreven. Het liefst wil ik zoveel mogelijk van de kinderen weten. Zo houdt Adam uit Guatemala van voetballen. Ik wist precies wie zijn favoriete voetballers zijn. Op sponsorreis nam ik voor hem een voetbal en voetbalbladen mee. Inmiddels heeft hij techniek gestudeerd. Op het project ontdekte hij dat hij dat leuk vond. Nu kan hij zijn familie ondersteunen. Dat is toch heerlijk!
Een Muskathlon lopen gaat niet meer, ik sta regelmatig met een kraampje bij kerken, kunstmarkten en op oude ambachtendagen met zelfgemaakte kaarten en tassen. Al het geld gaat naar Compassion. Ik heb een bord met foto’s gemaakt en zo vertel ik mensen waarom ik dit doe en wat ik heb gezien. Dat blijf ik ook doen, net zolang totdat ik bij de Here mag komen. En als ik er straks niet meer ben, kunnen mijn kinderen het sponsortraject gewoon afmaken. Daar heb ik voor gespaard.”

“In het dagelijks leven werk ik als teamleider van een team met Salesforce specialisten. Onze klanten zitten vooral in de commerciële sector. Hartstikke leuk werk om te doen. Maar tegelijkertijd: we zijn niet alleen voor onszelf op aarde! Ik had behoefte om mijn kennis en ervaring in te zetten voor een goed doel. Al Googelend kwam ik bij Compassion uit. Het was de enige organisatie die een ambassadeursfunctie had voor IT en ze werken ook met Salesforce. Inmiddels heb ik twee projecten gedaan. De samenwerking loopt goed en ik merk dat mijn inzet gewaardeerd wordt. Het is superleuk om zo betrokken te zijn. Bij Compassion zit ik weer aan de knoppen. Dat zorgt dat ik mijn kennis scherp houdt en dat komt mijn dagelijkse werk ook ten goede. Doordat ik de organisatie als ambassadeur leer kennen, sponsoren we met ons gezin nu Razack uit Burkina Faso. Hij is ongeveer net zo oud als onze oudste zoon van vier. Die begint het ook een beetje te snappen. Als we bezoek krijgen, gaat hij voor zijn foto staan en vertelt wie dat jongetjes is.”

“Je kan niet iedereen helpen, maar wel beginnen bij één persoon. Als we allemaal wat doen, komen we een heel eind. Toch deed ik eerst niets. Een vriendin is naar Ecuador geweest en heeft mij later verhalen verteld over haar reis. Dit heeft indruk op mij gemaakt en de verhalen lieten mij niet meer los. Een paar dagen voor het vertrek naar mijn stage in Spanje besefte ik dat als ik mijn stage kan betalen, ik ook €37,50 per maand kan uitgeven aan het sponsoren van een kind. Het maakt zo’n verschil in zijn of haar leven! Nadat ik Evelyn (8 jaar uit Ecuador) ben gaan sponsoren, deelde ik mijn hart voor kinderen en Compassion met steeds meer mensen in mijn omgeving. Ik stuurde foto’s en video’s via social media naar vrienden en familie en heb zelfs een inspiratieles gegeven op de school waar ik stage loop. Een van de leerlingen is toen zelf een kind gaan sponsoren. Dit was een bijzonder moment. Als ik door mijn verhalen iemand in Ecuador een toekomst van hoop kan geven, sta ik daarvoor op. Want ieder kind telt.”

“De sponsor van Erlan uit Indonesië schreef in een brief ‘Jouw foto hangt bij ons op de koelkast en als mijn dochter gaat slapen, geeft ze je een kusje en zegt ze je welterusten.’ Hij vertelde dit tijdens een avond op het kantoor van Compassion waar we samen bij aanwezig waren. Dit ontroerde ons en we vertellen het regelmatig in ons netwerk. Iedereen wil gezien, gekend en geliefd worden, ook de kinderen. Juist nu staan wij voor hen op, want de kinderen zijn de onzichtbare slachtoffers van armoede en ervaren de impact van corona als geen ander. De gebrokenheid in de wereld zet ons aan tot actie en daarom doen we mee met de Muskathlon. Dit doen we onder andere voor Robert (17 jaar, Rwanda), hem steunen we nu ruim 10 jaar en we dromen ervan om hem te bezoeken. Door de Muskathlon wordt je uitgedaagd om buiten je comfortzone te stappen. Wij gaan 63 kilometer wandelen op één dag, een flinke uitdaging. Samen met God gaan we dit avontuur aan en maken we verschil. Al is het maar voor één kind, zodat ze zich gezien, gekend en geliefd weten. Want ieder kind telt.”

“Door een hartspierziekte raakte ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Fulltime werken in het onderwijs was niet meer mogelijk. Ik moest mijn energie gaan verdelen, maar na een paar jaar had ik ruimte voor activiteiten zonder allerlei verplichtingen. Nu help ik mee op de klantcontactafdeling bij Compassion op kantoor.

Het contact met sponsors geeft me energie. Als mensen na jaren op willen zeggen, bellen we hen altijd op. Die gesprekken zijn fantastisch: je krijgt soms hele levensverhalen te horen. Het werk is me op het lijf geschreven: ik ben altijd geïnteresseerd in wat mensen beweegt. Een meneer die bijna met pensioen ging, wilde stoppen omdat hij een pensioengat had. Begrijpelijk natuurlijk, maar de sponsoring zou binnen een jaar aflopen, omdat het kind het project zou verlaten vanwege zijn leeftijd. We hebben uitgebreid met elkaar gesproken over zijn kinderen en kleinkinderen. Hij vertelde me dat hij zelf jarenlang in Afrika had gewerkt. Zo had hij met eigen ogen de leefwereld van de kinderen gezien. Aan het eind van het gesprek mocht ik met hem bidden. Daarna wilde hij toch dat laatste jaar doorgaan. Dat was niet mijn doel, maar wel mooi.

Ik vind het krachtig om zo met elkaar dit werk te ondersteunen. Dat we het niet alleen doen, maar samen. Dat mensen een kind willen sponsoren, kan me ontroeren. Iedereen die dat doet, bouwt zo mee aan de kerk. Het maakt me ook enthousiast. Er zijn veel organisaties die zich inzetten voor kinderen in armoede, maar Compassion doet dat vanuit de lokale kerk. Of je nou schrijft of kinderen voeren actie voor schoon water, met elkaar dragen we een steentje bij.”

“Een droom kwam uit toen de armbandjes die ik hier in Nederland maak, uitgedeeld werden op een Compassionproject in Mogor, Kenia. Altijd als ik iets maak, dan hoop en bid ik dat het tot zegen mag zijn. Bijzonder om te zien dat zo iets kleins als een armbandje, de mensen zo kan bemoedigen. Met de armbandjes die ik maak met mijn bedrijfje ‘The Stars By Name’, wil ik jonge vrouwen bemoedigen in hun geloof. Ik hoop dat het een dagelijkse herinnering mag zijn die hen vertelt dat ze geliefd en gekend zijn. Dat geldt ook voor de sponsorkinderen. Als kind ben je nog zo in ontwikkeling en krijgen ze dingen mee voor het leven wat nog komen gaat. Om hen een armbandje te zien dragen met een woord als ‘Grace’ of ‘Loved’ is bijzonder. Ik bid dat ze het hun hele leven mee mogen dragen. Een deel van de opbrengst gaat naar verschillende fondsen van Compassion. De laatste keer aan het Moeder & Baby fonds, want ook de kleinste kinderen verdienen een kans op een hoopvolle toekomst. Want ieder kind telt.”

Ellis: “Ik zie ons nog zo zitten, daar op het hoekje van de rij tijdens een concert van Hillsong. Daar zijn we sponsor geworden van Jeevan uit India. Voor dit concert hadden we nog nooit van Compassion gehoord. Door de jaren heeft dit begin zowel ons leven als dat van de sponsorkinderen positief verandert. Ik ben de Muskathlon gaan doen in Ethiopië en dacht daar iets te brengen, maar kwam als een ander mens weer thuis. De liefde van Jezus heeft mij geraakt. Om in Zijn voetsporen te volgen en Zijn liefde te delen, dat is mijn verlangen. De verhalen en de impact die je maakt op het leven van een kind, het raakt mij elke keer weer. Met de gebrokenheid en onrecht wat de kinderen wordt aangedaan, daar kan ik niet mee leven. Daar wil ik wat aan doen.“

Dinant “Wat ik zag bij Ellis, maakte mij jaloers. Die Liefde uitdelen, dat wil ik ook! Als ambassadeur kom je op voor de kinderen die niet gehoord worden. Wanneer meer mensen opstaan voor kinderen in armoede, maken we verschil. Op dit moment wachten 250.000 kinderen op een sponsor, daar moeten we wat aan doen. Mijn werkgever heeft het mogelijk gemaakt dat elke werknemer met een sponsorkind kan schrijven. Ook collega’s die niet gelovig zijn, staan op voor kinderen in armoede. De kinderen hebben die liefde echt nodig. Dat moedigt mij aan om door te gaan. ”

“‘Donny, als je weer een Muskathlon gaat doen, gaan wij een kind sponsoren!’ Dit raakte mij. Veel van mijn vrienden zijn niet gelovig, maar waren onder de indruk nadat ze ik over het werk van Compassion en mijn reis naar Ecuador had verteld. Daar heb ik Ronny (9 jaar) ontmoet, ik sponsor hem nu 5 jaar. Wij kunnen verschil maken in het leven van een kind, maar zij maken ook zeker een verschil in ons leven. Hier in het Westen krijgen we alle kansen. Als je er maar hard genoeg voor werkt, kan je je dromen waar maken. Daar geldt dat niet. Kinderen in Ecuador krijgen niet dezelfde kansen of een hoop op een betere toekomst vol dromen. Zij staan al vanaf hun geboorte met 1-0 achter. Daarom vind ik het belangrijk om een kind in armoede te steunen, om hen dezelfde kansen te geven. Om een kind te laten worden waar hij/zij van droomt. Vroeger vond ik het lastig om dit uit te leggen aan mijn vrienden, dat je een kind bevrijdt van armoede, in Jezus’ naam. Met de voorbereiding voor de Muskahtlon kwam hier verandering in. Ik deelde mijn hart voor kinderen in armoede en vertelde verhalen van mijn Muskathlon. Dit bracht een rimpeleffect teweeg. Zowel hier in België als in Ecuador, waar vrienden van mij nu een kind sponsoren.”

“Ik heb armoede geroken en dat het heeft mijn hart geopend. Er is zo’n verschil tussen arm en rijk, dat doet me pijn. Tijdens mijn Muskathlon in Indonesië ben ik geraakt door wat ik daar heb gezien en meegemaakt. Je kan daarna niet stil blijven zitten en niets doen. Mijn hart voor Compassion is harder gaan kloppen. Op kantoor help ik met allerhande klussen, zoals het ophangen van lampen of repareren van de verwarming. Met mijn klussenbedrijf kom ik ook bij veel mensen thuis en vertel hen altijd over het werk van Compassion. Niet iedereen doet er wat mee en dat is prima. Soms geven ze een gift. Een mevrouw is na mijn getuigenis een kindje gaan sponsoren vertelde ze. Ik zat te huilen aan tafel, want dat was zo bijzonder. Het idee dat een kind nu weer een toekomst heeft, daar zet ik mij voor in. Daarom ben ik ambassadeur, want ieder kind telt.”

“De advertentie in de krant was piepklein en nodigde uit om een kind te sponsoren. Jezus is er ook voor hen die in armoede leven. Dit was motivatie om in 2008 Yamileth (19 jaar, El Salvador) en Adela (19 jaar, Ecuador) te sponsoren. Toen waren ze nog jong, maar nu zijn ze op weg naar volwassenheid. Inmiddels schrijf ik met 10 kinderen, waarvan 5 door anderen worden gesponsord. Wanneer er een brief binnenkomt schrijf ik hen zo snel mogelijk een persoonlijke brief met antwoord terug. Dat geeft de ervaring van een echt contact op dat moment. Met verjaardagen ontvangen ze een kaartje. Om de zoveel tijd ontvangen ze een gezamenlijke brief, waarin ik hen mijn sponsorfamilie noem. Ik heb in een van deze brieven eens een Bijbelverhaal geschreven. Dit werd met zoveel blijdschap ontvangen dat ik dit nu vaker doe. Ik vind het leuk om te doen en kan het iedereen aanraden. De brieven zijn voor de kinderen erg waardevol.”

In verband met AVG heeft Regina gevraagd om een andere foto te plaatsen dan haar eigen foto. 

“Als Vlamingen willen we eerst weten hoe een organisatie werkt, voordat we ons er voor inzetten. Compassion kenden we nog niet goed en kindsponsoring voelde als een druppel op een gloeiende plaat. Compassion leert dat iedere druppel, ieder kind, waard is om liefde te ontvangen. Je kan als persoon niet de hele wereld veranderen, maar wel de wereld van één kind.

Tijdens onze reis naar Uganda hebben we gezien dat de medewerkers functioneren vanuit hun hart voor de kinderen, dat raakte ons. Voor de kinderen is deelname aan het project ontzettend waardevol, want ook het gezin heeft er baat bij. Ons gezin is ook bij de kinderen betrokken. Onze jongens bidden voor de kinderen die we steunen in Uganda (Marvin (11 jaar) en Sarah (13 jaar)) en Kenia (Emanuel (6 jaar) en Ismael (8 jaar)). We praten met elkaar over hun huizen in Uganda en Kenia, hoe het eruit ziet en wat het verschil is met hier in België. We hopen in de toekomst als gezin alle sponsorkinderen te ontmoeten.

De sponsoring is van betekenis voor de kinderen, maar ook voor ons. Het is onderdeel van ons leven geworden. Als ambassadeurs willen we dit graag met anderen delen, omdat het zo waardevol is. Ieder kind telt.”

“Ethan had geen vaderfiguur thuis en groeide op in extreme armoede in Tanzania. Hij werd opgenomen in een Compassion-project en ontving hier veel steun. ‘Ik ben zo dankbaar dat ik deze mogelijkheid heb gehad, ik wil dit teruggeven aan de buurt waar in woon en aan het project. Als mijn sponsor er niet was geweest, was ik nooit zover gekomen.’ Nu heeft Ethan de studie economie afgerond. We ontmoetten hem in Tanzania en het was bijzonder, om van Ethan persoonlijk te horen hoe een leven kan veranderen door een simpele actie van iemand anders. Naast voedsel, scholing en ondersteuning krijgen kinderen ook te horen over God. Die combinatie is een grote kracht en waardevol voor de kinderen. Ethan vroeg of wij in Nederland nieuwe sponsors willen zoeken, zodat andere kinderen de kansen krijgen die hij ook heeft gehad. We zijn ambassadeurs, omdat we hebben gezien en gehoord welke impact sponsoring heeft op een kind. Dit heeft een enorme indruk bij ons achtergelaten.”

“Arquimides uit El Salvador was twee jaar toen we hem gingen sponsoren. Hij werd direct onderdeel van ons gezin. Daarna wilden we graag meer doen. Ook voor andere sponsorkinderen, zodat ze altijd iemand hebben die met ze schrijft en voor hen bidt. Kort daarna lagen er twee mappen van nieuwe sponsorkinderen op de mat en in de jaren erna volgden er meer mappen.

Ons hele gezin leeft mee met de levens van de kinderen. De brieven lezen we altijd voor aan de keukentafel, maar soms hebben wij de brief al eerder geopend en gelezen. We proberen zo snel mogelijk een nieuwe brief te schrijven. Zeker nu via MyCompassion gaat dat schrijven heel makkelijk. Ook het ontvangen van brieven is leuk, ook al antwoorden ze niet altijd op al onze vragen. Dat is niet erg, want alleen al die tekeningen; daar word je toch blij van! We doen dit echt vanuit ons hart en we zijn blij dat we een verschil kunnen maken in de levens van kinderen.”

“Hardlopen is met de jaren een grote passie geworden, hoe langer de afstand hoe beter. Ik daag mezelf graag uit in afstand. Kort geleden heb ik het Pieterpad in 88 uur en 45 minuten afgelegd. Dat was echt grensverleggend, al viel het mee hoeveel spierpijn ik had achteraf. Je loopt specifiek voor een doel, namelijk de snelste tijd op een bepaalde afstand. Maar door ook Compassion hieraan te verbinden, geeft echt meerwaarde. Als dit het talent is dat ik heb gekregen, zet ik dat graag in voor een ander. Het Pieterpad liep ik voor de Compassion-projecten in Tanzania. Ik voel me verbonden met dat land, want in Tanzania ben ik echt geraakt door de pure armoede.

Bij een concert van Micheal W. Smit 12 jaar geleden ben ik sponsor geworden van Saul (18 jaar), uit El Salvador. Het is bijzonder om hem te zien opgroeien en brieven met hem te schrijven. Je leert door de jaren heen het werk van Compassion steeds beter kennen. Zeker tijdens de Muskathlon in Uganda (2014) heb ik de projecten van dichtbij gezien. Dat was een bijzondere reis. Je komt veel dichterbij het werk wat de mensen doen en ziet welke impact het heeft op een leven van een kind.

Wellicht een volgende run in El Salvador, wie zal het zeggen.”

“Ik hou van een uitdaging. Voor de klas staan en kinderen hier in Nederland iets leren over hoe kinderen in armoede leven is voor mij zo’n uitdaging. Door de coronacrisis staat dit nu even stil. In Nederland zijn alle scholen gesloten en dit geldt ook voor de veldlanden waar Compassion werkt. Gemiddeld drie keer per jaar geef ik een presentatie op een school. Als ik de video van Richmond Wandera uit Uganda laat zien, kan ik zelf ook weer emotioneel worden. Het is de rauwe waarheid. Sommige klassen zijn heel nieuwsgierig en stellen hele wijze vragen. Ze raken daarmee vaak de kern van het verhaal. Ik probeer de klas altijd te motiveren om nu zelf aan de slag te gaan. Ze kunnen brieven schrijven of tekeningen maken. Voor de kinderen in de klas een kleine moeite, maar van grote waarde voor het sponsorkind. Ik hoop snel weer voor een klas te staan.”

“In maart hebben we als gezin De Goede Doelen Bakkerij opgericht. Ik bakte eerst voor goede doelen van de kerk, maar nu bak ik alleen voor Compassion. Ik wil later ook bakker worden. Nu ik door het virus niet naar school kan, ben ik veel aan het bakken.

Eens per maand hebben we een bakdag, waarop we alle bestellingen maken. Met de paasverrassingstas hebben we 27 bestellingen rondgebracht. Daarvoor moest ik 128 havermoutkoeken bakken. Soms mislukt eentje, maar gelukkig helpt mama me dan. Mijn zus Norah (11 jaar) en papa brengen de bestellingen rond. Papa heeft de website gemaakt en Norah plaatst leuke berichtjes op social media. We doen het echt met z’n allen.

Met de opbrengsten sponsoren we Micheal (9 jaar) uit Uganda en geven we af en toe een extra gift voor zijn familie. Dan kunnen ze een geit kopen of hun dak repareren. Micheal en ik schelen vier weken, dat is bijzonder. Mijn droom is om later Micheal in Uganda te bezoeken, met ons hele gezin. Met de opbrengsten heeft Micheal nu ook de mogelijkheid om bakker te worden.”

“Gebed gaat door muren en over landsgrenzen heen. God is aanwezig bij ieder sponsorkind en iedere medewerker in de projecten overal ter wereld. Via de lokale kerken waar de projecten zijn, wordt Gods Koninkrijk zichtbaar in de levens van de kinderen. Hier bid ik graag voor, want gebed is één van mijn passies.

Tijdens een conferentie van Bidden & Vasten ben ik Kenia Marisol uit El Salvador gaan sponsoren. Haar verhaal raakte me, hoe schrijnend het probleem van armoede is in de wereld. Vooral voor kinderen, die nog niet voor zichzelf kunnen opkomen. Toen Kenia Marisol ging verhuizen ben ik Michell uit Ecuador gaan sponsoren. We wisselen vaak gebedspunten uit, zodat we gericht voor elkaar kunnen bidden. Daarom ben ik gebedsambassadeur, omdat gebed een krachtig schild is om de sponsorkinderen heen.”

“Justus (8 jaar) uit Uganda heeft het dak van zijn huisje kunnen repareren met de gift die ik heb gegeven. Dat is mooi, want het hele gezin heeft er wat aan. Het is bijzonder om zo concreet de impact te zien die je teweeg brengt met een sponsoring. Ik ben ooit begonnen met sponsoren tijdens Opwekking. Het schrijven van de brieven vind ik erg leuk om te doen, dus nu schrijf ik ook met 4 andere kinderen. Hoe meer ik leer over de missie, hoe enthousiaster ik word. Daarnaast word je als ambassadeur echt gehoord, wat je ook vraagt. Er wordt altijd wat mee gedaan, dat is niet overal zo. Er is echt oog voor de ambassadeurs, dat vind ik heel bijzonder.”

“Van kinds af aan is schrijven echt mijn ding. Ik vertaal rond de 3.000 brieven per jaar. In elk verloren uurtje vertaal ik een paar brieven. Met het nieuwe systeem gaat het nu allemaal veel sneller. Tenzij de teller op 0 staat, dat is echt niet leuk! Ik moet er niet aan denken dat er niets meer te vertalen valt. Thuis weten ze het ook, ik ben altijd lekker bezig. Tijdens het vertalen kom ik soms pareltjes tegen. Hoewel het regelmatig ook aangrijpend is wat de kinderen schrijven. Het raakt me als ik lees over geweld op straat met gangs. Dat ik mijn passie voor schrijven in mag zetten voor Compassion is een cadeautje van God. Hoe meer ik ontdek over Compassion, hoe enthousiaster ik word. Inmiddels ben ik 13 jaar vertaalambassadeur en voorlopig ben ik niet van plan te stoppen.”

“We verkopen tussen de 50 en 80 gehaakte knuffels per jaar. Het kost minstens 5 uur om een knuffel te maken. Daarnaast verkopen we ook handlettering-kaarten die we zelf maken. Met de opbrengst kopen we Compassion-cadeaus voor kinderen in de veldlanden zoals kippen, inentingen of naaimachines. Mijn moeder haakt elke dag en wisselt het af met breien. Dat kan een uurtje zijn, maar ook gerust drie uur. Soms plannen we een avond om samen kaarten te maken. Er gaat veel tijd in zitten, maar we doen dit echt met ons hart voor de kinderen. Als we op een braderie of markt staan, vertellen we vaak het verhaal van Compassion. Mensen kennen de missie van Compassion niet altijd. Dit doen we met veel plezier.“

“In 2018 ben ik naar Tanzania gegaan met de ambassadeursreis, samen met mijn dochter Sanne (13 jaar). Dat was heel bijzonder om dat als moeder en dochter te doen. Ik ben inmiddels 3,5 jaar betrokken bij het werk van Compassion. We hadden lange tijd ons eigen bedrijf en waren daardoor heel erg gericht op ons eigen wereldje. Iemand uit onze omgeving ging de Muskathlon doen en wij besloten een kindje te gaan sponsoren. Dat was mijn eerste kennismaking met Compassion. Toen is mijn hart voor Compassion gaan groeien. Ik wil graag meer doen voor al die kinderen die leven in armoede. Het is zo oneerlijk. Kinderen hier krijgen zoveel meer kansen. Als ik daar maar een beetje in kan helpen, dat vind ik al zoiets moois. Eigenlijk iedere keer als ik iemand spreek, dan gaat dat vuurtje voor de missie van Compassion weer een beetje meer branden. Dat moet eruit, dan wil ik mijn enthousiasme delen.”

“Ze hadden alleen een bankje, verder was het huis helemaal leeg. Dat zal ik niet snel vergeten. Vorig jaar zijn we met het hele gezin in Tanzania geweest, dat was een bijzondere reis. De mensen leven daar echt heel anders dan wij hier in Nederland. Dat was confronterend om te zien. Ik zou graag nog een keer naar de Filipijnen willen, om ons sponsorkindje daar te ontmoeten. Ik vind het leuk om samen met het gezin te helpen bij evenementen van Compassion. Dan kan ik mensen vertellen over wat je kan doen voor kinderen die in armoede leven. Ik vind het bijzonder als mensen een kindje gaan sponsoren, want je helpt niet alleen het kind, maar ook de omgeving.”

“Er zijn mensen die al meer dan 10 jaar ambassadeur zijn. Soms volledig achter de schermen. Daar gebeurt wel wat. Je doet niet alleen iets, maar je kiest ervoor. Het is geen losse actie, maar je wordt onderdeel van de missie. Dat is het belangrijkste. We zijn altijd op zoek naar mensen die zich vanuit hun passie, hun liefde en hun talenten willen inzetten voor de missie van Compassion. Het gaat niet om ons als organisatie, maar om de kinderen en de kerken in de veldlanden. De kerken daar laten schitteren. Ons daar samen voor in mogen zetten, daar geniet ik echt van. Samen zijn we Compassion!” – Harriët

“Bijna altijd rij ik na werktijd vol enthousiasme en bewondering naar huis. Ik heb dan gesprekken gehad met ambassadeurs die zich met hart en ziel inzetten voor de missie. Dat werkt aanstekelijk. Het maakt me nederig dat we zoveel mensen mogen dienen die zo’n groot hart hebben. Die hun tijd en energie geven. We geloven oprecht dat iedereen die door de voordeur naar binnen loopt door God gezonden is met eigen gaven en talenten. Het is dan de uitdaging om samen te zoeken naar de juiste plek om hen tot hun recht te laten komen. Ik heb door mijn werk beter leren luisteren naar God. Dat is bijzonder. Heerlijk als je de ambassadeurs zo mag dienen om iets dichterbij gerechtigheid, de kinderen, dichterbij God te komen. De ambassadeurs inspireren mij. Om buiten je eigen kaders, behoeften en wereldje te stappen en er voor iemand te willen zijn. Bedankt voor wat je doet, wat je bijdraagt, wat je brengt. Ik word daar een heel gelukkig mens van.” – Cleo

“Vol trots knikte ze toen ik vroeg: ‘Is dit jouw kamer?’. Het bleek het hele huis te zijn. Haar vader was overleden. Haar moeder was aan het ‘struggelen for life’. Dat beeld staat op mijn netvlies gegrift. Stanza van 8 jaar met haar moeder in dat kleine, vieze huisje. Krantenpapier aan de muur tegen de wind. Het huis was niet van henzelf, maar van een oom. Ze konden elk moment op straat worden gezet. Dan was er ook nog de onoverkomelijke schuld. De moeder vertelde alles als een soort robot. Totdat ik ging bidden, toen kwamen de tranen. De hele Muskathlon op Sumba heeft me erg geraakt. Ik ging weer naar huis, maar daar gaat de struggle door. Als ik ’s morgens wakker word en God me roept om weer terug te gaan, ga ik mee. Tot die tijd doe ik vrijwilligerswerk op het kantoor van Compassion. Armoede heeft nu een gezicht gekregen, ze heet Stanza (8).”

“16.000 kinderen sterven dagelijks aan armoede. Daar moeten we iets aan doen. Je kan niet iedereen redden, maar één voor één is mogelijk. Kinderen kunnen er niets aan doen waar ze geboren worden, je moet maar geluk hebben dat je ergens goed terecht komt. Vaak zeggen mensen ‘Als die ander nou begint, dan doe ik ook mee’. Maar je bent zelf de ander, dat maakt het verschil. Ik sta hiervoor op. Compassion doet dit ook en ik krijg er een familiair gevoel, dat spreekt me aan. We gaan al bijna 10 jaar naar Opwekking. We bezoeken altijd het Compassion Café, je hoort er leuke en inspirerende verhalen. Vorig jaar wilde mijn dochter Christel van 14 helpen in het Compassion Café. Ook dit jaar hebben we weer samen geholpen. We keken er erg naar uit, het was een mooie tijd.”

“Zonder er veel over na te denken, gaf ik me op voor een vrouwenmarathon naar Thailand. Voor de reis zamelde ik geld in voor kinderen die in armoede leven, maar had stiekem wel een kritische houding. In de tijd naar en vooral tijdens de reis sloeg deze houding om naar “Ik sta op voor deze kinderen, want als niemand iets doet, gebeurt er niks.”. Nu ik met eigen ogen heb gezien wat Compassion doet; het verschil in de levens van kinderen en dat ook ouders weer hoop krijgen, raak ik dat niet meer kwijt. Het doet iets met me. Er is daar echte liefde voor de kinderen, dat is zo bijzonder. Ik ben nu ambassadeur op het kantoor van Compassion en mijn werk draagt hier aan bij. Ik dacht eerst hier te zijn om dingen te geven, maar God geeft zoveel meer terug. Ik wil nu in beweging blijven voor deze kinderen, want het blijft kriebelen, ik raak het niet meer kwijt.”

“10 jaar was ik toen ik met Devlin uit Indonesië begon te schrijven. Mijn ouders betaalden toen de sponsoring. 7 jaar later ontmoette ik Devlin voor het eerst. Tijdens die reis werd ik geconfronteerd met het belang van brieven. Dat klinkt hier in Nederland heel afgezaagd, je zult denken: natuurlijk is dat belangrijk. Maar het was echt een openbaring voor mij.

Tijdens die reis zag ik brieven die ik als 10-jarige Jenny had geschreven. Dat was heel bijzonder. Mijn tweede kans om Devlin te ontmoeten was tijdens de Muskathlon in Indonesië in 2017. Ik nam de brieven die ik al die jaren had ontvangen mee naar Indonesië. De moeder van Devlin vond het bijzonder brieven te lezen die zij schreef toen haar zoon dat nog niet zelf kon. Die glimlach was onbetaalbaar.

Ik kom uit een warm nest en heb een fijne opvoeding gehad. Die warmte wil ik ook doorgeven aan mijn sponsorkinderen. Ik heb iets wezenlijks te geven: tijd, aandacht, woorden en bemoediging in het geloof. Dat maakt verschil in het leven van een kind. Een kind verlangt niet anders dan gezien te worden. Andersom kunnen wij veel leren van onze sponsorkinderen: tevreden zijn met weinig.”

“We ondersteunen 38 kinderen, het merendeel via de webshop. Willemien schrijft ook nog met een aantal sponsorkinderen die we financieel niet ondersteunen. Er hangen hier in totaal 48 foto’s aan de muur. In onze brieven kunnen we altijd wat vertellen dat naar alle kinderen kan en afhankelijk van wat het kind vraagt of schijft, gaan we daar op in. Willemien heeft soms hele schrijfdagen, dan ligt hier de hele tafel vol met mappen. We kunnen daar dan met geen mogelijkheid eten. Ons streven is om elke twee maanden een brief te sturen naar elk kind.” – Ale

“Ik ben een groot deel van de dag voor de sponsorkinderen bezig. We hebben een webshop waar we puzzels en spellen verkopen, de opbrengst is voor de kinderen. Dat is de invulling geworden van mijn leven toen onze eigen kinderen de deur uit waren. Als het druk is met de webshop en het lichamelijk zwaar wordt, dan kijk ik naar hun foto’s en denk ik: doorzetten, kom op, hier doe ik het voor.” – Willemien

“Het kost ons 6 dagen. We fietsen een kleine 800 kilometer van België naar Oost-Nederland en weer terug. Van de opbrengst van onze fietstocht heeft Bruce een stukje grond, geiten en kippen kunnen kopen. Bruce woont in Uganda en wij fietsen zodat hij niet meer in armoede hoeft te leven. Het is mooi om met iemand, die in een hele andere situatie als jij leeft, een soort van vriendschap op te bouwen. Het contact is heel anders dan met een vriend uit de buurt. We willen hem ooit bezoeken als we ouder zijn. Misschien wel op de fiets.”

“Mijn basisschooljuf Sita vertelde wel eens over Compassion in de klas. Drie jaar geleden vroeg ze of ik mee wilde naar Opwekking en dat deed ik. Het Compassion Café vind ik geweldig, met al die mensen om je heen. Iedereen is zo liefdevol en we doen het samen. Ik heb rondgelopen met kindermapjes en toen zijn er een aantal kinderen gesponsord. Er was een vrouw die al een aantal kinderen sponsorde en ze twijfelde. Uiteindelijk heeft ze toch nog een kindje gekozen. Sita zegt dat ik het verhaal heel mooi vertel en mensen echt geloven wat ik zeg. Ze zegt: jij hebt iets innemends. Zelf weet ik dat niet. Ik heb geen geheim. Sinds deze zomer ben ik schrijfsponsor en schrijf ik met een meisje. Ze is 7 of 8 jaar en ik weet niet in welk land ze woont. Ik heb pas één brief geschreven.”

“Voor mensen die niet gezien worden wil ik me inzetten. Ik heb er lang over nagedacht, maar op een dag dacht ik: ik ga dit gewoon doen. Ik werd sponsor van een jongetje uit Rwanda: Brouase. Maar ik wilde meer doen, dus ik help Compassion bij evenementen. Een paar weken terug kreeg ik het verdrietige bericht dat Brouase is overleden. De reden is niet bekend, onderweg naar het ziekenhuis heeft hij het niet gered. Ik heb gevraagd of ik de familie kan blijven ondersteunen en nu ben ik sponsor van zijn zusje Josiane. Haar naam betekent: God herstelt en God voorziet. Dat is zo bijzonder. Ik ben dankbaar dat ik betrokken blijf bij deze familie. Vanuit iets heel tragisch is iets moois voortgekomen. Ik hoop nog veel te gaan doen bij evenementen, want ik wil me actief blijven inzetten. Ik hoop dat ik Josiane ooit kan ontmoeten. Dit is nog maar het begin.”

“Sinds een jaar of twee schrijf ik met Jemima van 15 jaar. Ze schrijft weinig uit zichzelf en in haar brieven komt ze onzeker over. In elke brief vraagt ze me of ik wil bidden voor haar schoolprestaties. Natuurlijk doe ik dat, maar ik wil zo graag laten weten dat dat niet het belangrijkste is. Onlangs schreef ze dat is gevraagd als klassenoudste vanwege haar vriendelijkheid. Ik heb terug geschreven dat ik trots en dankbaar ben, juist omdat ze niet is geselecteerd vanwege haar cijfers, maar vanwege haar karakter. Misschien reageert ze er niet op, maar ik hoop dat mijn woorden van betekenis zijn in haar leven. Naast Jemima schrijf ik met ongeveer 60 andere kinderen. Soms zijn er bedrijven die ineens veel kinderen financieel gaan ondersteunen. Dan zijn ze op zoek naar mensen die met de kinderen willen schrijven. Wat ik zo mooi vind aan het schrijven is dat ik kinderen kan bemoedigen en op hun persoonlijke verhaal in kan gaan. Soms zeggen brieven van sponsorkinderen niet veel, maar ik zoek altijd iets waar ik aan kan refereren.”