Het leven in de sloppenwijk Kikoni is normaal al zwaar: uit de kapotte rioolbuizen stroomt smerig, vervuild water. Dat komt doordat er overal kadavers liggen en ander (gevaarlijk) afval. Als de plaatselijke kerk in die gemeenschap het Omuntu Wo’munda (innerlijke mens) Compassion-project opent, is dat bijzonder welkom. Het wordt een veilige haven voor veel kinderen in de wijk. Marvin komt voor het eerst als baby’tje met zijn tienermoeder naar het project. Tot de lockdown.
Geen school, geen toekomst
Het effect van de lockdown is groot in deze gemeenschap van mensen die in extreme armoede leven. Ouders die vaak als dagloner werken, verliezen hun werk. Daardoor is er geen geld om eten te kopen of de huur te betalen. De zorgen om hun kinderen zijn groot. Waar ouders in Nederland zich ook zorgen maken over de ontwikkeling van hun kinderen, betekent de sluiting van de scholen in Uganda onherroepelijke veel minder kansen in de toekomst. Moeder Nalwanga: “Ik wist me geen raad toen de lockdown kwam, omdat ik Marvin niet kon helpen met zijn schoolwerk.“
De eerste maanden van de lockdown delen projectmedewerkers eten uit aan de verschillende gezinnen die normaal altijd naar het project komen. Ze doen hun best, maar merken dat er meer nodig is. Om vol te houden hebben de kinderen ook mentale ondersteuning en voeding nodig.
Projectdirecteur Milly vertelt hoe ze dat aangepakt hebben: “Toen de kerk weer open mocht, maar de scholen nog niet, hebben we vier teams gevormd met medewerkers en vrijwilligers. Eerst gingen ze thuis bij de kinderen langs. Toen kleine groepen buiten weer waren toegestaan, zijn we kinderclubs gestart. Naast Bijbelles kregen de kinderen ook allerlei praktisch onderwijs over persoonlijke hygiëne, schoonmaken en koken. In elke groep zaten wel vijftig kinderen. En niet alleen kinderen die we al vanuit het project kenden, maar ook andere kinderen uit de buurt waren welkom.”
Projectmedewerker Max: “Sommigen van die kinderen kenden God nog helemaal niet. Het is mooi om te zien dat ze nu de liedjes die we op club leren, zo meezingen. We leren de kinderen ook om hun tanden te poetsen, zichzelf te wassen en goed te zorgen voor hun omgeving.
En af en toe moesten we wat praktische uitdagingen tackelen: schaduw vinden als het veel te heet was of een droge en schone plek als het riool door de regen door de straten en huizen overstroomde. En hoe gezellig ook, vijftig enthousiaste kinderen bij elkaar was voor sommige buurtbewoners wat veel van het goede. We deden ons best om hen ook te vriend te houden.”
Marvin is erg veranderd
Regelmaat, onderwijs en dagelijks een snack: de kinderclub is voor de ouders van Kikoni echt een uitkomst. Sommige kinderen vieren er voor het eerst hun verjaardag of een prestatie met een cadeautje en wat lekkers. Marvin gaat ook naar een van de kinderclubs en dat verandert hem. Milly: “Marvin praatte nooit zoveel, ook niet tegen anderen. Zelfs wanneer hij het antwoord op een vraag wist, staarde hij je alleen maar aan. Door de interactie met de anderen hier is zijn gedrag veranderd. Hij bidt en zingt en thuis helpt hij zijn moeder en oma met taken in huis.” Moeder Nalwanga ziet ook de verandering in haar kleine jongen. “Nu hij naar de kinderclub gaat, hoor ik hem versjes opzeggen. Hij helpt me ook met schoonmaken en water halen.”
Marvin heeft zelfs nieuwe vrienden gemaakt: Nakato en Waswa. Hij is trots op wat hij allemaal heeft geleerd: “Ik herinner me precies wat Milly ons leert,” vertelt hij met een grote grijns. Daarna zegt hij zonder haperen Johannes 14:6 op: “Jezus zegt: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.” Van een schuw en timide kind, is Marvin veranderd in een positief en blij kereltje met een gezonde portie zelfvertrouwen.