Vijftien jaar geleden leerden Mieke en haar man Hugo Compassion kennen en starten ze met het sponsoren van kinderen. In haar appartement staan verschillende foto’s van de twee meisjes uit Zuid-Amerika. “We begonnen met één sponsorkind en hebben een tijdje drie kinderen gehad. Nu zijn het er twee: Nehemi uit Haïti en Juniet uit Nicaragua. Nehemi is 18, haar sponsoren we al bijna haar hele leven. Dat blijf ik ook doen tot ze 21 is, heb ik afgesproken met Compassion.”
48 jaar getrouwd
Dat geven deed ze altijd eensgezind samen met Hugo, haar echtgenoot, maar sinds zes jaar staat ze er alleen voor. Haar man werd ziek en stierf na anderhalf jaar. Een groot verdriet en gemis. “We zijn vier jaar verloofd geweest en 48 jaar getrouwd. De vijftig hebben we net niet gehaald met z’n tweetjes.
Toen we begonnen, was er woningnood net als nu. We moesten heel zuinig zijn. Je kunt maar uitgeven wat je ontvangt. Door de tijd heen konden we meer doen. En vergeleken met mensen in de landen waar Compassion werkt, hadden we het altijd goed. Eerst gaven we uit mededogen, maar toen we tot een persoonlijk geloof kwamen, speelde ons geloof een belangrijke rol.”
Mieke Bronder (74) heeft Compassion in haar testament opgenomen.Na Hugo’s overlijden heb ik het officieel bij de notaris laten vastleggen. Als ik mijn ogen sluit moet het duidelijk zijn.
Stabiele organisatie
Voor Mieke is het belangrijk dat Compassion een christelijke organisatie is. “Dat voelt wel het meest betrouwbaar. Compassion is bewogen met armoede en echt een stabiele, correcte organisatie die bestaat uit mensen die er echt voor gaan. Er blijft geen geld aan de strijkstok hangen.”
De jarenlange betrokkenheid maakt dat Mieke ook na haar overlijden een deel van de erfenis aan Compassion nalaat. “Dat was een idee van Hugo. Mijn man was een lieve schat. Hij was altijd heel bewogen over mensen in nood, maar niet een mens van veel woorden. Hij zei op een goed moment ‘Zeg Mieke, wat denk je ervan?’. Samen hebben we er goed over gesproken.
We waren al lang bij deze kinderen betrokken en vinden Compassion een mooie organisatie en het doel belangrijk. Dan ga je niet een legaat geven aan een ander doel. Na Hugo’s overlijden heb ik het officieel bij de notaris laten vastleggen. Als ik mijn ogen sluit moet het duidelijk zijn. En ik heb het aan mijn kinderen verteld. Die vonden het prima. ‘Mam, je moet het zelf weten wat je met je geld doet’. Daar was helemaal geen discussie over.”
En waaraan het geld moet worden besteed? “Dat laten we aan Compassion over. Jullie geven het op een goede manier uit. Dat hoeven we niet specifiek te weten. Het is een geschenk.”